
Bram en de Glimmende Steen
Bram vond een steen die alles in goud kon veranderen. Eerst was hij blij, maar al snel realiseerde hij zich dat niet alles wat glinstert goud is. Hij gebruikte de steen om een bronzen beeld te maken voor het dorp als herinnering aan hun avontuur.
Bram en de Glimmende Steen
Op een zonnige dag, terwijl Bram door het bos liep op zoek naar dennenappels voor zijn verzameling, stuitte hij op iets dat zijn aandacht trok. Het was een kleine, glimmende steen die glansde als een druppel ochtenddauw. Toen Bram de steen oppakte, voelde hij een vreemde warmte en energie.
Nieuwsgierig nam hij de steen mee naar huis. In een impulsieve bui raakte hij een oude roestige spijker aan met de steen, en tot zijn verbazing veranderde de spijker onmiddellijk in puur goud!
Bram was extatisch. Hij begon alles in zijn huis aan te raken: een houten lepel, een katoenen doek, zelfs een appel. Alles wat hij aanraakte, veranderde in goud. Het leek erop dat hij de oplossing had gevonden voor alle problemen van zijn familie; ze zouden nooit meer arm zijn!
Nieuws van Bram’s wonderbaarlijke vondst verspreidde zich snel door het dorp, en al snel stonden er rijen mensen voor zijn deur, hopend dat hij hun bezittingen in goud zou veranderen. Eerst genoot Bram van alle aandacht en rijkdom, maar al snel begon hij de keerzijde van zijn ‘gouden gave’ te zien.
Zijn tuin, ooit vol leven en kleur, was nu een stille plek met gouden planten en bloemen die nooit zouden groeien of bloeien. Het fruit dat hij in goud veranderde, kon niet meer gegeten worden, en het water in zijn vijver, nu een solide gouden plas, kon geen dorst lessen.
Het ergste was nog dat hij per ongeluk zijn geliefde kat Muffin in goud had veranderd toen ze nieuwsgierig tegen de steen opsprong. Het besef dat niet alles wat glinstert goud is, begon in te zinken. Bram realiseerde zich dat hij zijn gave niet langer wilde.
Op een nacht, terwijl het hele dorp sliep, sloop Bram naar het centrale plein. Hij wilde een blijvende herinnering voor het dorp creëren, iets dat hen zou herinneren aan het avontuur en de lessen die ze hadden geleerd. Met behulp van de glimmende steen en wat klei uit de rivier, maakte hij een prachtig bronzen beeld van Muffin, als symbool van echte waarde en herinnering.
De volgende ochtend werd Bram wakker met een gevoel van opluchting. De glimmende steen was verdwenen, maar het bronzen beeld van Muffin stond nog steeds op het plein. Het dorp was ontroerd door Bram’s gebaar en besloot het beeld te bewaren als een blijvende herinnering aan het avontuur en de waardevolle les.
Bram had geleerd dat ware waarde niet altijd in materiële dingen zit, en dat het soms belangrijker is om te waarderen wat we hebben dan om altijd naar meer te verlangen. En terwijl het leven in het dorp weer normaal werd, bleef het bronzen beeld van Muffin hen er altijd aan herinneren dat niet alles wat glinstert goud is.