Het Verdwaalde Wolkje

Het Verdwaalde Wolkje

Hoog boven in de lucht zweefde een grote, pluizige wolkfamilie. Ze trokken samen van stad naar stad, over bergen en dalen, als één grote, knuffelige eenheid. Maar ergens aan de rand van deze familie was Willy, een klein, speels wolkje dat vaak werd afgeleid door de wonderen van de wereld beneden.

Op een bijzonder winderige dag, terwijl de wolkfamilie over een dichtbebost gebied bewoog, raakte Willy zo gefascineerd door de glinsterende rivier onder hem dat hij niet merkte dat hij steeds verder weg dreef van zijn familie.

Toen hij eindelijk opkeek, waren zijn wolkbroers en -zussen nergens te bekennen. Willy voelde zich eenzaam en bang. “Hoe vind ik nu mijn weg terug naar mijn familie?” vroeg hij zich af.

Terwijl hij doelloos rondzweefde, voelde hij een warme gloed op zijn wolkje. Het was de zon, die nieuwsgierig naar hem glimlachte. “Waarom kijk je zo verdrietig, klein wolkje?” vroeg de zon.

“Ik ben mijn familie kwijtgeraakt,” snikte Willy.

De zon dacht even na en zei: “Volg mijn stralen in de middag. Ze wijzen je de weg naar het westen, waar je familie waarschijnlijk naartoe gaat.”

Dankbaar volgde Willy het advies van de zon, maar naarmate de dag vorderde en de nacht naderde, kon hij zijn familie nog steeds niet vinden.

Net toen de duisternis viel, verscheen er een zachte gloed aan de hemel. Het was de maan, die zachtjes naar Willy glimlachte. “Kleine wolk, waarom zweef je hier zo laat nog rond?” vroeg ze.

Voordat Willy kon antwoorden, sprongen de fonkelende sterren naar voren en riepen: “We hebben gehoord van je zoektocht! We zien alles vanuit onze plek in de hemel.”

Eén van de helderste sterren zei: “Ik heb je wolkfamilie gezien. Ze zijn naar het noorden getrokken, voorbij de bergen.”

Met hernieuwde hoop volgde Willy de richting die de sterren hem hadden gewezen. De nacht leek eindeloos, maar de glinsterende sterren aan de hemel en de zachte gloed van de maan gaven hem troost.

Toen de eerste zonnestralen van de volgende dag de horizon raakten, zag Willy eindelijk een bekend gezicht: zijn wolkfamilie! Ze hadden hem ook gemist en waren overgelukkig om hem weer te zien.

Terwijl ze elkaar omhelsden, realiseerde Willy zich dat zelfs wanneer je verdwaald bent, er altijd lichtpunten zijn die je de weg wijzen. Dankzij de hulp van de zon, de maan en de sterren had hij zijn weg naar huis gevonden.

En vanaf die dag beloofde Willy altijd dicht bij zijn familie te blijven, maar ook altijd dankbaar te zijn voor de nieuwe vrienden die hij onderweg had gemaakt.